مراحل تغییر و میزان پیش بینی کنندگی سازه خودکارآمدی در انجام رفتار خودآزمایی پستان در زنان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر تهران سال 1390

مقدمه: سرطان پستان، یکی از شایع‌ترین سرطان‌ها در زنان به شمار می‌رود و تشخیص زودهنگام بیماری، نقش مهمی در پیش آگهی دارد. خودآزمایی پستان، یک روش ساده برای تشخیص زودرس است. عوامل مختلفی در انجام خودآزمایی پستان مؤثر هستند. خودکارآمدی، عامل پیش بینی کننده مهمی در تصمیم گیری افراد در انجام رفتارهای بهداشتی می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین خودکارآمدی زنان در مورد خودآزمایی پستان و ارتباط آن با سطح تغییر رفتار بر اساس الگوی بین نظریه ای انجام شد. روش‌کار: این مطالعه توصیفی تحلیلی و مقطعی در سال 1390 بر روی 203 نفر از زنان متأهل مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر تهران انجام شد. اطلاعات توسط پرسشنامه محقق ساخته که شامل سه بخش: فردی، سازه خودکارآمدی و سؤالات تعیین مراحل تغییر رفتار بود، جمع آوری ‌شد. داده‌ها پس از گردآوری با استفاده از نرم ‌افزار آماری SPSS (نسخه 16) و آزمون های آماری کای دو، تی مستقل، همبستگی اسپیرمن و رگرسیون لوجستیک مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته‌ها: بین سطح تحصیلات زنان و انجام خودآزمایی پستان ارتباط معنی داری وجود نداشت (65/0=p)، ولی بین وضعیت شغلی افراد و مرحله تغییر رفتار خودآزمایی پستان ارتباط معناداری مشاهده شد (018/0>p)؛ به گونه ای که احتمال انجام خودآزمایی پستان در زنان خانه دار، 64/2 برابر بیشتر از زنان شاغل بود. همچنینبین خودکارآمدی زنان مورد مطالعه و مراحل انجام خودآزمایی پستان ارتباط معنی داری وجود داشت (001/0>p) و احتمال انجام خودآزمایی پستان در زنانی که خودکارآمدی بالاتری داشتند، 17/1 برابر بیشتر از سایر زنان بود. نتیجه‌گیری: با تقویت خودکارآمدی در زنان، رفتار خودآزمایی پستان در آنان افزایش می یابد.